teoria kultury- kolokwium i egzamin

Gość

I ja!jesli ktos bylby tak mily;]
[link widoczny dla zalogowanych]

vlary

Zamieśćcie je lepiej gdzieś na jakimś serwerze albo chomiku, jeśli ktoś już je dostał i ma taką możliwość. Będzie prościej i każdy będzie mógł skorzystać. Najlepiej jak najszybciej, ku wspólnemu dobru ;P.

Gość

na poprzedniej stronie ktos się zastanawiał, czy huizinga i callois tez mają być. na kolokwium ich nie będzie, ale do examinu obowiazują.

Gość

[link widoczny dla zalogowanych]
żeby było szybciej:D

vlary

Dzięki wielkie.

waldo

ja również dziękuję! chwała bogu za takich ludzi jak Wy. Very Happy

Gość

U Agaty z tego, co widzę brakuje jeszcze Cassirera:

XIX w.: oddzielenie świata człowieka od świata natury, polemika z naturalistami

Koniec XIX w. – neokantyzm, teoria poznania celem filozofii

Ernst Cassirer
- 1874-1945, studia: literatura, prawo, filozofia. Berlin, Lipsk, Magburg. 1899 doktorat – poznanie u Leibnitza. 1901 – dzieło o historii teorii poznania. Od 1919 profesor w Hamburgu. 1933 opuszcza Niemcy => Oxford, USA
- w Magburgu poznał Heinricha Cohena i szkołę magburską. Przejął jej założenia:
• a’prioryzm (przeddoświadczalny charakter oglądu) zakładany przez Kanta może być rozumiany jako logiczna struktura nauki, która umożliwia poznanie. Cassirer pyta: „czym jest człowiek, że ma takie funkcje poznawcze?”
• ważny jest aktywnie poznający umysł (i jednostkowy, i kulturowy)! Szkoła magburska walczy z teorią odbicia (traktowaniem poznania jako odzwierciedlenia rzeczywistości). Świat jest doświadczany poprzez symbole
• podział pojęć:
 substancjalne – istotne w bezpośrednim działaniu. Zerowy poziom abstrakcji
 funkcjonalne – naukowe konstrukty; ich treścią są relacje i struktury, które opisują świat jako konstrukt
- Cassirer wychodzi od tych założeń, ale je przekracza:
• swoistość człowieka polega na tym, że tworzy kulturę, tworzy swój świat – wtórne, symboliczne środowisko. Nie reaguje bezpośrednio na bodźce otoczenia, ale tworzy system symboliczny. Nie można zredukować człowieka do potrzeb biologicznych i psychicznych. W tworzonej przez niego kulturze mieści się mit, religia, język, nauka, historia i sztuka
• koncepcja człowieka jest u Cassirera pochodną koncepcji kultury
- polemika z pozytywistami:
• podstawa poznania to wg niego nie stwierdzenie faktu, bo samo określenie, czym jest fakt, wynika z przyjętych przez nas przesłanek. Poza tym człowiek nie tylko przyjmuje fakty, ale ma też wyobraźnię
• zalążek kulturotwórczy zdolności człowieka polega na wykraczaniu poza wiedzę potoczną (doświadczenie to podstawa. Na niej budujemy coś nowego – systemy, które dotyczą istnienia nas i świata)
- definicja kultury:
• to nie zbiór rzeczy, ani życie zbiorowe warunkowane przez czynniki ekonomiczne, środowiskowe lub polityczne
• to sfera realizacji wartości duchowych, które wykraczają poza potrzeby biologiczne
• definicja selektywna; różni się od def. weberowskiej, w której podkreślane są wartości estetyczne
• cel definicji Cassirera – pokazanie człowieka jako twórcy kultury. Odrzucenie substancjalnej definicji kultury (wg której człowieczeństwo może być określone na podstawie elementu, który tkwi w człowieku). W człowieku nie ma wg niego nic, co by go odróżniało od innych organizmów. Tym, co go odróżnia, jest praca, możliwość działania – która wykracza poza samego człowieka! Cassirer podkreśla sposób aktywności człowieka (intelektualny i możliwości symbolizacyjne)
- animal symbolicum:
• człowiek jako zwierzę tworzące symbole
• próba ukazania specyfiki człowieka. Interesuje go to, co jest specyficznie ludzkie. Nie zajmuje się genetyką, najważniejszy jest wg niego efekt (czyli to, że człowiek w świecie natury wyróżnia się umiejętnością symbolizowania)
• rozwinięcie koncepcji animal rationale – dlatego że to rozumność sprawia, że człowiek może tworzyć symbole, które służą do porozumiewania się
• język, mit, religia, historia, sztuka, nauka to sposoby komunikacji i myślenia, różne typy języka w obrębie kultury
• forma symboliczna – kategoria, konstrukcja intelektu, regulująca tworzenie dziedzin kultury. Tworzenie kultury nie jest więc spontaniczne! Forma symboliczna to forma organizacji doświadczenia; a’prioryczne struktury występujące w poznaniu, rodzaj podstawowych więzi między treściami; to, na co położony jest nacisk
• mity: jej podstawą jest poczucie pokrewieństwa, solidarności form życia; świat jako spójna całość. Np. faszystowski mit państwa – wyzwalający od indywidualności, dający poczucie bezpieczeństwa i integracji. Wg Cassirera mitologia polityczna wynika z załamania społecznego i obyczajowego
• religia: wytwarza poczucie indywidualności i wolności człowieka; jej formą symboliczną jest reguła pokazująca, że zjawiska są elementami ładu moralnego
• język: utrwala doświadczenia zbiorowości; pomaga klasyfikować przedmioty. Forma symboliczna – zabiegi klasyfikacyjne. Gdy się rozwija, przestaje być konkretny, zmierza w kierunku abstrakcji => powstaje nauka, która wykracza poza klasyfikacje
• nauka: jej formą symboliczną jest kształtowanie systemu pojęć ogólnych; nie nazwy (konkretne) tylko pojęcia (mogą być abstrakcyjne). Semantyka historyczna uczy, jak zmieniają się pojęcia – rosną, obrastają znaczeniami. Historia pojęć = historia myśli ludzkiej
• historia: forma symboliczna – indywidualne dążenia ludzi, konflikty
• sztuka: wrażliwość jako forma symboliczna
- badania nad Cassirerem w Polsce:
• Henna Buczyńska
• Bolesław Andrzejewski
• Jacek Sójka
• poza esejem „O człowieku” nic nie wydano; to próba powtórzenia jego wcześniejszych myśli
- podział form:
• formy modalności: język, sztuka, nauka, historia, religia. To podział historyczny, bo to są zmienne (jednocześnie będąc trwałe)
• formy jakości: typy związków takie jak czas, przestrzeń, przyczynowość, własności rzeczy. W każdej z form modalności muszą być odpowiedzi do form jakości

Gość

Wrzućmy jeszcze pierwszy semestr i egzamin mamy z głowy
Very Happy

Gość

to wrzucaj! Cool

Gość

czy idzie wam tak samo beznadziejnie jak mi? Razz

Gość

Albo i jeszcze gorzej;)

Gość

albo w ogóle czarna dupa? Razz

Gość

od razu mi lepiej.

Gość

xD xD xD

Gość

zawsze sie czlowiek cieszy z cudzego nieszczescia Razz